امام حسين(ع) دوات و كاغذ خواست و اين وصيت را به برادرش محمد حنفيه نوشت:
الف) بِسْمِاللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ اين وصيت حسين بن على به برادرش محمد حنفيه است؛ به راستي، حسين گواهى می دهد به توحيد و گواهى می دهد كه براى خدا شريكى نيست و شهادت می دهد كه محمد(صلّى اللّه عليه و آله) بنده و فرستاده اوست که به حق از سوي او آمده است و شهادت مى دهد كه بهشت حق است، جهنم حق است و وقت تعيين شده بدون شك به وقوع خواهد پيوست؛ و روزي مي آيد که خداوند همه انسان ها را از قبورشان مبعوث مي کند؛
ب) و من نه از روى خودخواهى و هوسراني و نه براى فساد و ستم از مدينه بيرون مي روم بلكه من به طلب اصلاح امت جدم(صلي الله و عليه و آله) خارج مي شوم و مي خواهم امر به معروف و نهى از منكر کنم و به سيره جدم و پدرم علي ابن ابيطالب رفتار کنم.
ج) پس هركس به واسطه اينکه حق را قبول دارد، مرا قبول داشته باشد، پس خدايي که اولي به حق است، برترين قبول کننده من است. د) و هر كس رد كند، من صبر و استقامت را پيشه خود مي کنم تا خداوند ميان من و اين افراد حكم كند كه او بهترينِ حاكمان است. و اي برادر! اين است وصيت من به تو و توفيقات من از جانب خداست، بر او توكل می كنم و بازگشتم به سوى اوست. سپس نامه را پايان برده، مهر زد و به برادرش محمد سپرد و با او خداحافظى كرد و در دل شب (از مدينه) خارج شد.
ادامه ی سفرنامه در قسمت های بعد...
وصیتنامه ی امام حسین(ع)
بايسته هاى اخلاقى ياران حضرت مهدى(عج)